9. De wraak van een gekwetste vrouw

Print Friendly, PDF & Email


Is De Wereld van Dion werkelijk zo slecht opgeschreven? In De Woodstein Controverse laat Henk Blanken met fragmenten uit het NRC-profiel en stukken uit de geheel herschreven versie zien hoe Wubby Luyendijk, chef onderzoek van NRC, en Joep Dohmen hun verhaal beter hadden kunnen vertellen.

Joep Dohmen en Wubby Luyendijk zijn geen vertellers, niet in de zin dat ze zich even druk maken over de vraag hoe ze hun verhaal opschrijven. Of ze willen dat niet zijn.

Het laatste kwart van ‘De wereld van Dion’ begint in 2019, wanneer De Telegraaf meldt dat de ex-vrouw van het Tweede Kamerlid Graus het jaar daarvoor aangifte tegen hem heeft gedaan.

Wanneer dat feit door welke krant in de publiciteit komt, is voor de journalist interessant, niet voor de hoofdpersoon, of dat nou Dion is, of Joyce.

Door opnieuw grotelijks maling te hebben aan de chronologie helpen ze de spanningsboog om zeep – terwijl het materiaal toch veelbelovend was. Hoe vaak kun je een volksvertegenwoordiger nou de maat nemen aan de hand van een dossier dat hijzelf heeft opgebouwd, maar dat in zijn gezicht ontploft?

Zo verstoppen Dohmen en Luyendijk om ik-zou-niet-weten-welke-reden de kern van het verhaal. Je moet het als lezer zelf ontdekken, net als het begin van de crisis, toen Joyce zich (voor het laatst?) liet misbruiken en kort daarna besloot dat ze het niet meer wilde, als ze de tientallen sessies waarbij Dion als haar ‘pimp’ buiten wachtte, al ooit had gewild.

Ze besluit van hem te scheiden en doet aangifte, maar die leidt tot niets als Dion een tegenaangifte doet wegens smaad. Als beide partijen hun aangifte intrekken, sluit het OM het onderzoek.

Maar nog is het niet voorbij, is háár verhaal nog niet voorbij.

Hoewel Dohmen en Luyendijk er niet de nadruk op leggen en hun verhaal afsluiten met de fnuikende stoplap dat Wilders geen commentaar wil geven, lees ik toch dat Joyce de moed vindt om de honderden sms-jes, e-mails en tientallen uren aan beeld- en geluidopnames alsnog bij de Rijksrecherche af te geven, ook de vernederende opnames waarop Dion (‘Ik hou haar benen goed uit elkaar’) zijn beveiligers aanmoedigt.

Zo had het verhaal ook kunnen eindigen. Met waar het ten diepste over gaat: de wraak van een bedrogen en gekwetste vrouw.

Geverifieerd door MonsterInsights