Is De Wereld van Dion werkelijk zo slecht opgeschreven? In De Woodstein Controverse demonteert Henk Blanken een verhaal van de beste onderzoeksjournalist van Nederland, Joep Dohmen.
Je moet ‘De wereld van Dion’ drie, vier of vijf keer lezen voor je het ziet. En mogelijk moet je dan eerst in een spreadsheet van alle 91 alinea’s noteren in welk jaar ze spelen. Dan kun je de chronologie herstellen, wat al helpt.Maar pas toen ik het hele profiel ‘door de machine haalde’, en van begin tot eind herschreven had, zag ik wat ik eerder had gemist.
De crisis in het verhaal, weggemoffeld in een bijzin.
Gedateerd april 2018.
Plaats van handeling: die suite bij Schiphol.
Dramatis personae: Dion, Tuur en ‘Joyce’.
De Amerikaanse scenarioschrijver Robert McKee, die knetterberoemd werd als docent en consultant storytelling door wereldwijd driedaagse seminars te geven, overigens zonder dat er ooit een script van hem werd verfilmd tot majeure bioscoopfilm, zou het wel hebben geweten.
De belangrijkste wending in het verhaal van Dion vond plaats op dat kingsize bed. Daar begint de verhaaltechnische crisis. Al het andere was slechts voorspel – Dions carrière, zijn frustraties, zijn pathologische achterdocht.
Plotpoint B
De plotwending van McKee wordt onder dramaturgen ook wel ‘plotpoint B’ genoemd. Hollywood dicteert dat de crisis in het verhaal ermee begint op pagina 90 van het 120 pagina’s tellende script – waarbij een pagina gelijkstaat aan een minuut film. De held wordt getroffen door een splijtend ‘inzicht’ (‘Hoe heb ik zo stom kunnen zijn’), en knokt zich met nieuwe moed naar de ontknoping.
Zodra de speedboat-achtervolging door de Amsterdamse grachten lang genoeg gerekt is, Bruce Willis de schurk met de Duitse tongval uit het vliegtuig heeft gekwakt of Hugh Grant zijn liefde bekent aan Julia Roberts en zij – zakdoeken klaar! – zegt dat ze in Notting Hill blijft, is de spanning opgeheven en moet de verteller maken dat hij wegkomt.
Fin.
The End.
Wie zo naar ‘De wereld van Dion’ kijkt, begrijpt wat er mis ging. De euforische toon waarop NRC meldt dat de Rijksrecherche de vele audio en video-opnames onderzoekt, wordt in de eerste driekwart van het profiel door niets gerechtvaardigd.
Het is niet het verhaal van Dion
Pas wanneer de lezer al 4400 woorden lang wil weten waarom hij dit profiel moest lezen – wat plotpoint A was! – blijkt dat ‘De wereld van Dion’ helemaal niet het verhaal van Dion Graus is.
Waar het verhaal in de eerste 68 van de 91 alinea’s wel wat leek op een zwarte politieke komedie, kom je in het laatste kwart holderdebolder terecht in de climax van een ruig en experimenteel theaterstuk. Ineens is het niet amusant meer, maar bloedige ernst.
Niets wees daar op. Integendeel. De lezer werd misleid toen NRC schreef dat het ‘materiaal’ van Dion zijn wereld opent en ‘een nieuw inzicht (biedt) in de verhoudingen binnen de PVV-fractie’ – alsof het de Rijksrecherche daar om te doen was.
Over Joyce lezen we in het eerste driekwart van ‘Dion’ amper een woord. De vrouw van Dion blijft een schim, een bijpersonage. Pas als Dohmen en Luyendijk in alinea 69 schrijven dat deze Joyce in de zomer van 2018 gescheiden is van Dion en aangifte tegen hem heeft gedaan wegens psychische mishandeling en gedwongen seks met onder andere Dions beveiligers, daagt het.
De wereld van Dion is het verhaal van Joyce.
